Teknik olarak martın beşi. Uğruna yapmadığım saçmalık
kalmayan sınavıma on dokuz gün kaldı. Nedense hiç hazırmışım gibi gelmiyor.
Bende bu hazırlık olayı sürekli bir sorgulama durumuna neden oluyor. Hiç bir
şeye hiç bir zaman hazır hissetmemiştim. Ama hep bekledim, aşık olmak için hazır,
kavga etmek için hazır, evden ayrılmak için hazır falan filan gibi şeyler.
Mesela hep filmlerde duyduğum evliliğe hazır olma durumu vardır ya, onu da hep
merak etmişimdir. Hazır olduğunu nasıl anlarsın? Bir sabah ve parmağında bir
alyans olması gerektiğini mi düşünürsün. Ya da hazır hissettiğinde artık her
şey tamam mıdır, aradan üç yıl geçer ve hala evlendiğin için mutlu musundur
mesela? Ya da hazır olmak diye bir şey yoktur, bir şeyi yaparsın ve üzerinden
bir zaman geçtikten sonra iyi ki yapmışım mı dersin, hazır olmak tabiri geçmiş
için mi söylenir?
Henüz bir teorim yok. Biraz karışık bir şey. Bu konuyu
düşündükçe nikah günü evlenmekten vaz geçen koca olacağımı düşünüp kendime
küfrediyorum.
Sınav diyordum; aileme, kendime, etrafımdaki her üniversiteliyi
kıskanmama neden olan her şeye rağmen buradayım ve yine gün sayıyorum. Geçen
yıldan çok daha farklı hissedeceğimi sanıyordum. Pek de farklı değilmiş bir şey
dışında. Artık altıma işesem kokar mı kaygım yok. Çünkü bu defa umurumda
olmayacak. Her taraftan boş bir yıl geçirmiş olmam yeterince zordu. Bir yıl
yetimhanede büyümüş gibi hissetmek için yeterli bir süre. Biraz kimsesiz
hissettiğim oluyor. Günün çoğu saat kitaplarla birlikteyim. Bir de benim gibi
bir baltaya sap olamamış yirminin altındaki genç lise plus sınıfı ekiple
takılıyorum. Az bir zaman sonra geleceğime yön verecek bir sınava giricem. Ve
bunu ikinci kez yapıyorum. Bu her şeyin yolunda gitmesini, şans olayından
zorunluluk durumuna getiriyor. Kaygılı bir kaç hafta ve sonrasında baya baya hard
geçecek iki büyük enfes güzellikte, herkesin eğlendiği, benim evde oturup
hayvan gibi ders kasmam gereken iki koca ay. Gözümde büyüyen kodesvari bir şey
oluyor. Ben tercih döneminde falan zaten direkt koma olurum. Açıklanana kadar
stres, açıklandığı gün internet sitesine girerken olan yavaşlamadan dolayı site
açılana kadar olan sürede benim tansiyonunumun 21 ile 2 arasında hızla gidip
gelmesinin yarattığı ayak parmaklarının yok olmuş olduğu hissi, aman ya. Ama
neresi çıkarsa çıksın sevineceğim bu sefer. Zaman nankörlük zamanı değil.
Sevgililerime de hep böyle yaklaştım, iyi biri o, öyle düşünme sevmeye çalış,
sen çok mu iyisin dedim dedim sonra acıma yetime gelir koyar götüne lafını
artık kim söylediyse neden söylediğini sindirerek içselleştirerek anlamış
oldum.
Olmak istediğim kişi hep burada devreye giriyor. Bir gün
karar vermem gerekirse büyük harflerle "kariyerim" diyebilecek biri
olmak istedim hep. Aşk hayatım hep berbattır da en çok kendimle çelişmeye
başladığımda berbat bir şeye dönüşüyor. Öyle büyük harflerle "kariyerim
canım" diyemeyeceğim zaman geldiğinde baya bir yerde error vermeye
başlıyorum. Sistem çöküyor benim komple, o zamana kadar yükseltmeye aşama aşama
atlatmaya çalıştığım ilişki birden bire düşman oluyor. Yıkılması yok edilmesi
gereken bir şeymiş gibi, Berlin Duvarı gibi muamele ediyorum. Sonra da bu beni
niye terk etti diye düşünürken spora falan başlıyorum hemen. "Çok mu
sağlıksızım lan, cildim de mi bozulmuş biraz ne, saçlarımı mı kestirsem acaba,
bence iyi öpüşüyorum xxx öyle demişti, çok seviyordu beni hatta, zaten ona öyle
davranmakla hayvanlık ettim, gayet güzel biz geçinip giderdik bana hep destek
olurdu o. Dur ne desteği mala bağladım hemen. Lan o beni paranoyak ederdi beni
şizofrene çevirmişti iki senede nasıl dayandım ben ona, ulan ben nelerini
görmüş adamım heyt bee, giden gitsin n'apalım bir hafta Emre Aydın
dinlemeyeceğim artık. Sonra geçer zaten. Demet Akalın falan takılayım bu
ara." durumuna geçiyorum. Her büyük ayrılık sonrası hiç üzülmeyeceğim
numarası yaparım. Çok işe yarar. Başkasına anlatıp zırlamaktan çok iyi. Bir
defasında sanki hiç ayrılmamışız gibi yapıp kendime mesaj falan atıyordum.
Sonra da gerçekten başkası yazmış gibi okuyordum mesajları. Aynada kendimi
görünce başkasıymış gibi gelmeye başlayınca "canım ya sen şizo olmuşsun
galiba" falan oldum. Bi duraksadım. O zamandan beri her ilişkimde
"ben mesajlaşmayı sevmiyorum yeaa ne o öyle vik vik vik" ayağına
yatarım ki alışmayayım diye. Sonra en çok telefonun çalmayışı koyuyor bana da
ondan. Ben böyle "dur lan daha ilişkinin başında sonunu düşünürsen olmaz
lan mal mısın? Ne özgüvensiz bişeymiş gibi davranıyon oğlum ya" ile
"Ahh bu defa kesin oldu bu iş. Beyaz panjurlu evimizi minimalistle klasik
arası bir stilde harmanlayıp zevkle döşeyeceğim, tavandan yere kadar olan
pencerelerinin önüne berjer koyup beraber kitap okuyacağım, sabah sevişirken
işe geç kalacağım bu defa kesin olcak" ve kesin bi bok vardır bunda,
baksana aynı xxx'e benziyor bazı davranışları. Bunlar anne karnında yıldızlarla
mı şekilleniyor acaba burcu ne bunun neye göre kategorize etmek lazım, neye
göre davransam şimdi ben buna" arasında bir ilişkiye başlayıp sonra
yağmurda ıslanmayı sevmeyen biri olduğunu öğrenene kadar biraz hevesli olduğum
bir diyaloğa dönücek ya da ben olur olmadık salak ve aslında çok önemsiz olan
bir ayrıntısına kapılıp aşık olucam ve o geç yazıyor diye ben de cool takılmaya
çalışıp 3 dakikayı zar zor geçireceğim bir manyakçık deli divane olan seksen
yıllık planlarını her gece yatmadan önce tekrarlayan saplantılı yeni sevgili
olucam.
Benden ne bok olucak hiç bir fikrim yok. Bir bok olacağı
konusunda bile endişeliyim. Kreması bol şekersiz kahve içen biriyle kütüphanede
karşılaşıp Rus Edebiyatı'nı konuşup sonra da tesadüfen sabah spor yaparken
parkta karşılaşıp telefon numarasını aldığım ve 3 gün sonra bir akşam yemeğinin
ardından teras katında sevişip arkadaşlarımla tanıştıracağım sonra da karaokeli
ve içkili bir kır düğününde beyaz yanıp sönen ışıklarla süslenmiş büyük ağacın
altındaki nikah masasında evet diyecek biriyle evlenmek istiyorum.
Şimdi Geometri çözücem. Geometrim berbattır. Mühendis
olursam götüm o dersleri anlamaya çalışırken bolu tüneli gibi olacak. Neyse
artık çok yoruldum, şu konuların hepsini yetiştireyim ve bir an önce sınava
gireyim sonra hoop bütün konularda profesör olduktan sonra haziran gelsin hemen
sınavlarım süper geçsin. O mutlulukla ben de tatile çıkayım, tatilde de aşk
hayatıma çalışayım biraz. Saçlarım hiç yağlanmasın, koltuk altım sevişirken hiç
kokmasın, yazın da hiç kokmasın, hayalimdeki aşk senaryolarından her hangi biri
nefsime kapılıp soğanlı moğanlı ya da hamburger yediğim zaman, özellikle çiğ
köfteden sonra karşıma o zaman çıkmasın. Burun deliklerine yaklaştıktan sonra
kokudan dolayı kaybedersem keserim çükümü kahrımdan. Dökülür saçlarım yapamam yaşayamam.
Şirketler zincirine CEO olmam lazım ki anca ateşimi söndürebileyim. En azından
kariyer yaptım ondan hala evlenemedim ben babaanne derim de bahanem olur.
Çok psikolojim bozuk, çok moralsizim, çok uykusuzum aslında.
Hayallerim bile mallaştı. Eskisi gibi değiller, hayallerimden geriye ne
kaldıysa şu an mor veya pembe değiller...
